jueves, 15 de mayo de 2008

Así se hace crítica literaria (con dos cojones)

Acabo de ver la lista de galardonados con el premio Espiral y me ha sorprendido ver en ella el blog Trafegando Ronseis. Digo que me ha sorprendido porque esa bitácora ofrece, entre otras cosas, bastantes recensiones de obras literarias y artísticas que en buena parte suelen estar inspiradas, cuando no copiadas al pie de la letra, en otras cosas que se publican en la red, pese a lo cual casi nunca son citadas las fuentes. Yo soy de las personas que creen que eso no es de recibo.

Os dejo unos ejemplos de los últimos posts del susodicho blog, ahora PREMIO NACIONAL. Sólo os muestro ejemplos recientes, pero cualquiera puede alejarse un poco en el tiempo y seguir indagando.


PHILIP ROTH

Hace años que leo a Philiph Roth y creo que es uno de los más grandes novelistas norteamericanos vivos. Judío, iconoclasta, de izquierdas, sexo adicto, inconformista, no sionista, anti políticos actuales en Israel... rompe todos los esquemas y, sobre todo, escribe muy bien. Hace poco terminé su último libro "Sale el espectro" (Ed. Mondadori, 2008) que es un formidable alegato sobre la "realidad" de la vejez, como viene haciendo en los últimos libros, y sigue poniñendose almundo por montera.
(http://lacomunidad.elpais.com/jubilateria/2008/3/23/philip-roth-sale-espectro-)

A última incursión literaria é tamén a -ata agora- última novela do autor: Sale el espectro de Philip Roth (Editorial Mondadori, 2008), e que vén a confirmar que é un dos mellores novelistas norteamericanos vivos. Xudeu, iconoclasta, de esquerdas, sexo-adicto, inconformista, non sionista, antipolíticos actuais de Israel... sabe como pouco abrir unha fiestra na ficción para permitir a entrada do existente. O propio, cargado de biografía, figura nos seus textos.
Sale el espectro é un formidable alegato sobre a realidade da vellez representada no corpo dun vello no que aínda habita como un espectro o desexo da muller, como vén facendo nos últimos libros.
(http://trafegandoronseis.blogspot.com/2008/04/sale-el-espectro.html)


ZAPATOS ITALIANOS

Nesta novela prefire pintar situacións de tremendo individualismo, con personaxes anguriosamente baleiros, con destellos de fugaz tenrura e coa Soidade como feroz compañeira. Nesta novela prefire pintar situacións de tremendo individualismo, con personaxes anguriosamente baleiros, con destellos de fugaz tenrura e coa Soidade como feroz compañeira; o implacable inverno nórdico e a inhóspita paraxe na que vive o protagonista son reflexo do interior deste. A atmosfera de baleiro e morte que se estende na inmensidade do glaciar son castigos inflinxidos a un mesmo. Tormentos e culpas que deberán saldarse para recuperar a capacidade de vivir sen fuxir da realidade.
Mankell consegue retratar con sobriedade a un home sacudido pola traxedia sen caer no melodrama. E logra que a paisaxe, desoladora e inerme, dominada polo xeo que alcanza o horizonte, describa a elección vital do seu protagonista. Converte a novela nunha obra arriscada, existencialista e moi, moi nórdica.
(http://trafegandoronseis.blogspot.com/2008/04/zapatos-italianos.html)

Con agilidad y eficacia expresiva, después de un comienzo un tanto monótono, Mankell va dando pinceladas certeras sobre la situación de tremendo individualismo de la sociedad occidental. Para ello se sirve de unos personajes angustiosamente vacíos, que sobreviven satisfechos con sus mínimos destellos de fugaz ternura, buenas dosis de ingesta alcohólica y la lejana sensación de sentirse acompañados.
(http://www.aceprensa.com/articulos/2007/dec/19/zapatos-italianos/)

Así, el implacable invierno nórdico y el inhóspito paraje en el que habita el protagonista son un reflejo de su interior. Y la atmósfera de vacío y muerte que se extiende en esa inmensidad glaciar es el castigo que se inflinge a sí mismo. Atormentado por la culpa, Fredrik deberá saldar cuentas con el pasado para, ya en la vejez, recuperar la capacidad de vivir en compañía sin esconderse de la realidad.
Lejos de los excesos del melodrama, Mankell retrata con sobriedad a un hombre sacudido por la tragedia. En la mejor tradición literaria sueca, logra que el paisaje, desolador e inerme, dominado por el hielo que alcanza el horizonte, describa la elección vital de su protagonista. Arriesgada, existencialista y muy nórdica, Zapatos italianos es la oportunidad de descubrir la vertiente más intimista del gran maestro del género policiaco.
(https://www.topbooks.es/libros/ZAPATOS-ITALIANOS/119775/978-84-8383-025-3)


HANNAH ARENDT

Hannah Arendt fue su discípula, pero ella se dedicó a la filosofía política. Sin duda, el hecho de ser judía en la Alemania nazi (partido con el que Heidegger tuvo sus acercamientos) y de correr peligro de muerte en un campo de detención, fueron acontecimientos que definieron su camino filosófico. Arendt estudió el origen de todo aquel horror, de toda aquella masacre.
http://blog.educastur.es/lechuzaminerva/2007/08/02/hannah-y-sus-hermanas/

A súa discípula, Hannah Arendt,dedicouse á filosofía política. Sen dúbida, o feito de ser xudía na Alemaña nazi (partido co que Heidegger tivo acercamentos) e de correr perigo de morte nun campo de detención, foron acontecementos que definiron o seu camiño filosófico. Estudou a orixe de todo aquel horror e masacre.
http://trafegandoronseis.blogspot.com/2008/04/hannah-arendt.html


LA MUERTE LENTA DE LUCIANA B.

A mestura matemático-filosófica con investigación policial é, sen dúbida, unha boa idea
O enigma que aboia sobre todo o relato é chegar a descubrir se as mortes que se producen son accidentes ou asasinatos
[...] detrás de toda a trama, escóndese a figura sinistra do demo, do maligno.
(http://trafegandoronseis.blogspot.com/2008/04/la-muerte-lenta-de-luciana-b.html)

Ese intento de mezclar abstraccion matematico-filosofica con investigación policial es una buena idea
El enigma que flota sobre todo el relato es llegar a descubrir si las muertes que se producen [...] son accidentes o verdaderos asesinatos.
(http://fedequiza.blogspot.com/2007/11/la-muerte-lenta-de-luciana-b.html)

Detrás de toda la trama, se esconde la figura siniestra del demonio, de lo maligno, de lo mortal. (http://www.santiagogiralt.com.ar/node/212)


PERSÉPOLIS

Persépolis é a historia autobiográfica da iraní Marjane Satrapi de como medrou nun réxime fundamentalista que a acabaría levando a abandonar o seu país. A autora píntase a si mesma desde o seis anos: unha nena valente que dita a súas propias leis, revolucionaria e seguidora dos Iron Maiden.
O cómica comeza a partir do ano 1979 achegándonos á realidade do seu pobo, sobre todo dun xeito sinxelo e duro á vez, a memoria histórica de Irán desde a tiranía do Shaa até a vitoria de Jomeini. Vivimos así os cambios sociais, a prohibición das liberdades individuais, a represión, o estalido da guerra Irán-Iraq e a imposición do veo á muller: narra como un país se desintegra e volve cara a atrás na independencia de pensamento e en dereitos humanos.
Persépolis fala sobre o choque de civilizacións e descubrimos como todos os seres humanos sentimos, amamos, e desexamos a liberdade e a prosperidade por igual. É ademais unha homenaxe á familia da autora que pereceu por ideas políticas.
En xuño do 2007 estreouse a película baseada no cómic, unha película de animación dirixida por Vincent Paronnaud e producida por Xavier Rigault e Marc-Antoine Robert, con música de Olivier Bernet, acadando unha nominación á Palma de Ouro, conseguindo o Premio do Xurado no Festival de Cannes e o Premio Especial do Xurado no Festival Internacional de Cine Cinemanila.
Foi o primeiro cómic iraní da historia, un símbolo de tolerancia e liberdade.
(Post íntegro en Trafegando Ronseis)

Persépolis es la historia autobiográfica de la iraní Marjane Satrapi, de cómo creció en un régimen fundamentalista islámico que la acabaría llevando a abandonar su país. Marjane se pinta así misma, desde la temprana edad de seis años. Contemplamos a una niña valiente, que dicta sus propias leyes, revolucionaria y seguidora acérrima de los Iron Maiden.
El cómic empieza a partir del año 1979 acercándonos a la realidad de su pueblo, sobretodo de una forma sencilla y dura a la vez, la memoria histórica de Irán desde la tiranía del Shaa, hasta la victoria de Jomeini . Vivimos con ella los tremendos cambios sociales, la prohibición de las libertades individuales, la represión, el estallido de la guerra Irán-Iraq y sobretodo la imposición del velo a la mujer.
[...] nos narra cómo un país entero se desintegra y vuelve hacia atrás, en la independencia de pensamiento y en los derechos humanos.
Persépolis nos cuenta de una forma directa, sobre el choque de civilizaciones y descubrimos que [...] todos sentimos, amamos, y deseamos la libertad y la prosperidad. [...] Persépolis es además un trabajo testimonial y un precioso homenaje a la familia de la autora, que pereció por ideas políticas y por la libertad de su pueblo.
El 27 de junio de 2007 se estrenó en Francia la película y fue codirigida y coescrita entre la propia Satrapi y Vincent Paronnaud.
[...] es todo un símbolo de tolerancia y libertad.
(Lápices para la Paz)


JOHN UPDIKE

"La novela tiene un arranque fuerte,comienza con una reflexión del protagonista, que tiene 18 años en este momento,mediante la cual nos introduce en los secretos de su mente y de paso hace un retrato de la hedonista y decadente sociedad estadounidense"
"John Updike la desmenuza la [sociedad] actual con Terrorista, de tal modo que quien quiera conocer las claves del terrorismo islámico y el modo de desactivarlo tendrá mucho camino andado si dedica parte de su tiempo a leer esta obra"
http://blogs.periodistadigital.com/libros.php/2007/06/24/terrorista_de_john_updike

"A novela ten un arranque forte,comeza cunha reflexión do protagonista,de 18 anos,mediante a que nos introduce nos segredos da súa mente e de paso fai un retrato da hedonista e decadente sociedade estadounidense"
"Jhon (sic) Updike fai unha profunda análise da sociedade , esmiuzándoa, dándonos a coñecer as claves do terrorismo islámico e o modo de desactivalo"
http://trafegandoronseis.blogspot.com/2008/05/terrorista.html


FRANK SINATRA

De alcume A Voz, foi unha das figuras máis importantes da música popular do século XX e deixou, a través dos seus discos e actuacións en directo, un legado canónico no que respecta á interpretación vogal masculina desa música. A súa popularidade chegou a ser inmensa e practicamente constante ao longo de toda a súa vida, aínda que foron especialmente exitosos os anos corenta e cincuenta, sendo esta última década a considerada como a etapa de maior calidade artística como cantante.
Tecnicamente, caracterizouse pola súa coidada precisión no fraseo e o seu dominio do control da respiración. En canto á súa categoría artística, esta radica na súa capacidade interpretativa para transmitir as emocións e sentimentos implícitos nas letras das cancións.
A Sinatra recoñéceselle historicamente ter sido o primeiro cantante que fai un uso consciente dos medios de amplificación do son co obxecto de situar a súa voz por enriba do son da orquestra e aproximala á intimidade do oínte.
Ao longo da súa carreira profesional, Sinatra gravou máis de 1.300 cancións e participou en máis de cincuenta películas. Recibiu multitude de premios e homenaxes, entre os que se contan dez Grammys, o Premio da Academia de Artes e Ciencias da Gravación e a Medalla da Liberdade do goberno estadounidense.
(Trafegandoronseis)

Apodado La Voz, fue una de las figuras más importantes de la música popular del siglo XX y dejó, a través de sus discos y actuaciones en directo, un legado canónico en lo que respecta a la interpretación vocal masculina de esa música. Su popularidad llegó a ser inmensa y prácticamente constante a lo largo de toda su vida, aunque fueron especialmente exitosos los años cuarenta y cincuenta, siendo esta última década, con su producción discográfica para la compañía Capitol, la considerada como su etapa de mayor calidad artística como cantante.
Técnicamente, se caracterizó por su cuidada precisión en el fraseo y su dominio del control de la respiración; el rango de su voz estaba próximo al de barítono. En cuanto a su categoría artística, esta radica en su capacidad interpretativa para transmitir las emociones y sentimientos implícitos en las letras de las canciones.
A Sinatra se le reconoce históricamente el haber sido el primer cantante que hace un uso consciente de los medios de amplificación del sonido con el objeto de situar su voz por encima del sonido de la orquesta (dominadora de la música popular estadounidense de principios del siglo XX) y para aproximarla a la intimidad del oído del oyente.
A lo largo de su carrera profesional, Sinatra grabó más de 1.300 canciones y participó en más de cincuenta películas. Recibió multitud de premios y homenajes, entre los que se cuentan diez Grammys, el Premio de la Academia de Artes y Ciencias de la Grabación y la Medalla de la Libertad del gobierno estadounidense.
(Wikipedia)


LETRA M

O M de Miseria asola, por exemplo, medio Calcuta: din que é a cidade do mundo con máis leprosos e maior número de persoas vivindo na indixencia.
Detrás do M de Miseria, está o M de Money. Sen cartos non hai esperanza, non hai nada. Os cartos determinan que ou quen ten dereito a vivir na maioría dos países do mundo. Así pois, a pobreza significa Morrer antes que os habitantes dos países máis ricos simplemente por non ter cartos para conseguir Medicamentos. Calcúlase que todos os anos Morren case 11 millóns de nenos (ou sexa, 30000 nenos ao día) antes de cumprir cinco anos de idade. A maioría destes nenos viven en países en desenvolvemento e morren como resultado dunha enfermidade ou unha combinación de enfermidades que se poden previr ou métodos que xa existen de baixo custo.
(Trafegando Ronseis)

La M de miseria asola media Calcuta. Dicen que es la ciudad del mundo con más leprosos y mayor número de personas viviendo en la indigencia.Detrás de una M de miseria, siempre está la M de money. Así pues sin dinero no hay esperanza, no hay nada. El dinero determina qué o quiénes tienen derecho a vivir en la mayoría de los países del mundo. Por lo tanto, la pobreza también significa morir antes que los habitantes de los países más ricos simplemente por no tener dinero para conseguir medicamentos.
[...] ya que se calcula que todos los años mueren casi 11 millones de niños (es decir, 30.000 niños al día) antes de cumplir 5 años de edad. La mayoría de estos niños viven en países en desarrollo y mueren como resultado de una enfermedad o una combinación de enfermedades que se pueden prevenir o métodos que ya existen de bajo costo.

(http://mm-cuadernodebitacora.blogspot.com/2008/01/la-m-manda.html)